-
ماده 1
– در این آیین‌نامه اصطلاحات زیر در معانی مشروح مربوط به کار می‌‌روند:
الف- دستگاه اجرایی: قوای مقننه و قضاییه، کلیه وزارتخانه‌ها، مؤسسات دولتی و شرکت‌های دولتی موضوع ماده (4) قانون محاسبات عمومی کشور – مصوب 1366- و تمامی دستگاه‌های موضوع ماده 160 قانون برنامه چهارم توسعه و سایر شرکت‌هایی که بیش از (50 %) سرمایه و سهام آنها منفرداً و یا مشترکاً به وزارتخانه‌ها و مؤسسات دولتی و شرکت‌های دولتی تعلق داشته باشد و همچنین وزارتخانه‌ها، مؤسسات دولتی و شرکت‌های دولتی که شمول قوانین و مقررات عمومی بر آنها مستلزم ذکر نام یا تصریح نام یا تابع قوانین و مقررات خاص است از جمله بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، شرکت ملی نفت ایران و شرکت‌های تابع و وابسته به وزارتخانه‌های نفت و نیرو و شرکت‌های تابع آنها، وزارت صنایع و معادن و سازمان‌ها و شرکت‌های تابع و وابسته از جمله سازمان گسترش و نوسازی صنایع و شرکت‌های تابع و سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران و شرکت‌های تابع، سایر دستگاه‌های اجرایی از جمله مؤسسات و نهادهای عمومی غیردولتی از جمله سازمان تأمین اجتماعی، سازمان بازنشستگی کشوری، بانک‌ها و مؤسسات بانکی و اعتباری و شرکت‌های بیمه، سازمان صدا و سیما و شرکت‌های تابع و نیروهای نظامی و انتظامی و سازمان‌هایی که مجری طرح‌های تملک دارایی‌های سرمایه‌ای بوده و اعتبارات طرح‌های مزبور از محل اعتبارات بودجه عمومی دولت تأمین شده یا می‌شود مشمول مفاد این آیین‌نامه می‌باشند.
ب- کمیسیون ماده (2): کمیسیون ماده (2) لایحه قانونی نحوه استفاده از اتومبیل‌های دولتی و فروش اتومبیل‌های زاید – مصوب 1358- شورای انقلاب اسلامی می‌باشد.
پ- خودروهای دولتی: وسایط نقلیه‌ای که برای انجام امور اداری و خدماتی در اختیار دستگاه‌های اجرایی قرار می‌گیرند و به ترتیب زیر طبقه‌بندی می‌شوند:
1- خودروهای خدمات عمومی: خودروهایی که دارای پلاک دولتی و برچسب شناسایی می‌باشند و نام دستگاه اجرایی استفاده کننده در برچسب درج و بر روی شیشه جلو و عقب خودرو از داخل نصب می‌گردد و انواع آن عبارتند از: سواری شهری و بیابانی، وانت و کامیونت (اعم از دو کابین و تک کابین)، مینی بوس، ون، اتوبوس، کامیون (از قبیل تریلی، جراثقال، تانکر، بونکر، آتش‌نشانی)، پول رسان و آمبولانس.
2- خودروهای خدمت: خودروهای سواری غیرعمومی شهری و بیابانی مورد استفاده مقامات مجاز ماده (3) این آیین‌نامه که دارای پلاک دولتی بوده و برچسب شناسایی بر روی شیشه جلو و عقب آنها نصب می‌شود.
تبصره- خودروهای سواری بیابانی صرفاً جهت انجام وظایف عملیاتی دستگاه‌های اجرایی استفاده می‌شوند و دارای پلاک دولتی بوده و برچسب شناسایی بر روی شیشه جلو و عقب آنها نصب می‌شود.
3- خودروهای دولتی دارای پلاک عمومی: خودروهایی که دارای پلاک عمومی می‌باشند. اختصاص پلاک عمومی (نارنجی یا زرد) به انواع کامیون‌های متعلق به دستگاه‌های دولتی و تردد آنها در جاده‌ها و بزرگ‌راه‌های کشور به موجب قسمت‌های (الف) و (ج) بند (5) مصوبه یکصد و پنجاه و یکمین جلسه شورای عالی هماهنگی ترابری کشور مورخ 23/3/1374 و بنا به موافقت وزیر امور اقتصادی و دارایی یا مقام مجاز از طرف ایشان بلامانع است.
4- خودروهای خدمات اختصاصی: خودروهای غیر تشریفاتی با مالکیت دستگاه‌های اجرایی که دارای پلاک شخصی می‌باشند.
5- خودروهای تشریفاتی: خودروهای دارای پلاک خاص تشریفات که صرفاً در اختیار نهاد ریاست جمهوری و وزارت امور خارجه بوده و به منظور امور تشریفات استفاده می‌شوند. استفاده از پلاک تشریفات بر روی خودروهای سایر دستگاه‌های اجرایی مطلقاً ممنوع است.
تبصره- نهاد ریاست جمهوری و وزارت امور خارجه مکلفند برای انجام امور تشریفات دستگاه‌های اجرایی، نیاز آنها را در زمینه خودروهای مزبور تأمین نمایند.
6- خودرو سواری داخلی: وسیله نقلیه زمینی است که برای حمل انسان ساخته شده و ظرفیت آن با راننده حداکثر شش نفر است. ظرفیت خودرو سواری (استیشن) با راننده حداقل هفت و حداکثر نه نفر است.
ت- نیروی انتظامی: معاونت راهنمایی و رانندگی نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران.
ث- وزارت امور اقتصادی و دارایی: اداره کل اموال دولتی وزارت امور اقتصادی و دارایی.
تبصره 1- ماشین‌آلات راهسازی، کشاورزی و صنعتی و معدنی از قبیل بولدوزر، گریدر، لودر، بیل مکانیکی، جراثقال، کمباین و نظایر آن از شمول مقررات این آیین‌نامه مستثنی می‌باشند.
تبصره 2- خودروهای وزارت اطلاعات و نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران از شمول مقررات این آیین‌نامه مستثنی هستند.